Ölüm Fısıltısı Şiiri - Mehmet Bingöl

Ölüme çağırıyor gözlerin, diken diken oluyor ruhum
Parçalanmış bedenimde yaşatıyorum hayalini
Her nefeste soluyorum seni içime
Soludukça kaybediyorum benliğimi
Alevler sarıyor yüreğimi
Isıtmıyor senin gibi sıcaklığı
Yakmıyor senin gibi külleri
Savruluyor kalbimden sevdan
Alıp götürüyor karanlık gecelere
Göremiyorum aşkını, duyamıyorum sesini
Aydınlatmıyor gözlerindeki güneş
Hissedemiyorum ensemde soğuk nefesini
Karanlık oda da bir parıltı takılıyor gözüme
Sevdan gibi çekiyor beni kendisine
İçimde garip bir korku
Ellerimde hafif bir titreme
Ruhum ayrılıyor sanki bedenimden kurtulmak ister gibi
Sanırım vakit gelmişti beni istiyordu cennet yüzlü melek
Günahlarımla, sevaplarımla acılarımla, sevinçlerimle
Beni çağırıyordu kendisine koşarak gitmek istiyor ruhum
Tenim buz kesmiş ruhum alev alev
Yavaşca ürkekçe gidiyorum
Arkamda sevdamı, hayalerimi. ümitlerimi, yarınlarımı
Ve seni aşk kokulu, güneş gözlü meleği meleğimi bırakıp
GİDİYORUM