Ölüm Fermanı Şiiri - Evren Özcan

19/10/2005
Her şey sessiz kalacak bir gün.
Karıncalar, ateşböcekleri, yapraklar,
Okyanuslar, yanardağlar bile…
Toprak Ana’yı da gömeceğiz,
Ay Dede’yi de söndüreceğiz.
Güneş bir mum gibi aciz kalacak.

Her şey önemsiz kalacak bir gün.
İcat olunan para hatırlarda bir dost gibi kalacak,
Ateşin bulunması, yazının bulunmasını yakacak.
Masalcı Teyze kulaklardan pas gibi silinecek,
Bethoven’ın kustuğu notalar çöplüklerde bile bulunamayacak,
Çöplükler de kokmayacak.

Hiçbir şeyin utanmaya yüzü olmayacak bir gün.
Çünkü utanmak da utanmaz olacak o gün,
Sevişmeler ayıp olmaktan çıkacak,
Ayıp nedir diye sorulacak,
Sormak konuşmanın bulunamamasına rast gelecek.

Hiçbir şeyin değeri olmayacak bir gün.
Değer vermek de neymiş anlaşılacak o gün,
Ama anlaşılmak hayal olacak,
Hayaller ise adları gibi hayal olacak işte o gün.

Her şey kül olup gidecek bir gün.
Okyanuslarda içleri kül dolu, yüzen kavanozlar görülecek,
Adettendir denilip görmezden gelinecek,
Görmezden gelinen eş dost özlemle yanaklardan süzülecek,
Özlemek de bir o kadar özlenecek.

Her şey herhangi bir şey olacak bir gün.
Nobel ödülleri çok radyumunda olacak Madam Curie’nin,
Shakespeare tiyatroya perdesiyle gülecek,
Gülmek zaten yoktu; o da sepetini koluna takacak.

Her an, bir gün olacak bir gün,
Gözlerde büyüyecek,
Avuçlarda kanatlanacak.
Martılar da kanatlacak,
Binilen Eminönü Vapur’u üşünerek hatırlanacak,
Hatırlamak, Amazon Ormanları gibi balta girmemiş olacak,
Tüm insanlık birer balta olarak kalacak.

Her şey ruhunu yitirecek bir gün.
Aşk, faydacı olsaydı yaşardı denilecek,
Oysa yaşamak neye tekabül eder ey insan! Sorulacak,
“Biz yaşamaya âşıktık ondan bir ömür sürdü, ölüm ise bir an…”cevabı verilecek.
Aşkın var olduğu, insanların ölümden korktuğu anlaşılacak.
Ben ise biliyor olacağım asıl ölümün sensizlik olduğunu,
Ölümün işemek kadar elzem ve basit bir şey olduğunu…

Herkes anlayacak bir gün.
Anlamak, anlaşılamamaktan yakınarak diri diri yakılacak,
Yakılmanın başından aşağı kaynar sular dökülecek,
Kaynar sular 100 santigrat dereceyi kaynatacak,
Toriçelli’nin deneyleri ortaokul-lise çağlarımızda kalacak,
Ben ise ortaokulda yazmaya başladığım
Şiirlerden birinin adını “ölüm fermanı” koyacağımdan habersiz,
Sana da bu şiirde yer vereceğimin farkına varmış olacağım.
Ancak ben de benliğini yitirmiş olacağım o vakit.

Herkes dokunduğu bedenleri şaşıracak bir gün,
Ben ise bir sana dokunmuş, bir seni solumuş olacağım,
Solumak da solunum yetmezliğinden sizlere ömür olacak.

Padişahın fermanı değildir bu,
Yerçekimine ters yönde kuvvette gemilere binilecek uzay keşfedilecek,
Basit makineler her daim basit kalacak,
Elementlerde atomun küçük bir yalan olduğu anlaşılacak,
Her şey yalan olacak bir gün,
Ölüm fermanıdır bu, padişahınkinden farklı.
Buna uyan da ölecek uymayan da.

Ben ölmekten korkmuyorum,
Fermanda vız gelecek üstelik bana.
Yaşamak da aşk değildir bana,
Sensiz yaşanan aşk ve sonunda ölmek koyar bana.

Her şey tükenmiş olacak bir gün,
Ömür de beden de aşk da...
Bendeki ölmek, bitmek bilmeyecek asla.
Seni Seviyorum,
İçimde büyüttüğüm aşkınla.