Ölüm erkekçeyse Şiiri - Ünal Peltek

Ey zakkumları güllerle öpüştüren bahar
ekilirken ihanet yüklü topraklara
zulmün ve acının her damlası bir fidan gibi
büyür her karışında sevdalı yüreklerin
Dayanır kapılara azgın ve ağızları salyalı
sonra gül fidanının gölgesinde ölümle
ve kendi ölümümle hesaplaşırken
sığmaz oldum kendi yüreğime.
Sevdanın korkusuz türküleri vardı
babamdan dinlerdim üç telli sazı ile beraber
sonra sığmaz olurdum kitaplara
durmak zamanı değildi
o zakkum gülün gölgesindeydi
acıma katık ettim sevdamın türküsünü
çıyan kuyularına gül tomurcukları attım
göğsümde bin yılların fırtınaları vardı
kurulurken dört yanıma pusular
tıpkı babam gibiydim
yürüdüm üstüne zulmün
vuruştum son mermime dek
sonuna dek dayandım
kanlı ve güleç çiçekler içinde
acıyordu artılk ve ben son kez
el sallarken dostlarıma
yarına dönük ve inatçı aşklara
ölümümü haykırıyorudum.
ve eğer erkekçeyse bu ölüm
korkmuyorum ondan
gelmeli yanıma sert ve en büyük acıyla.