Ölüm Döşeğinde Şiirdir Çocuk

Ölüm Döşeğinde Şiirdir Çocuklar

Ölüm döşeğinde şiirdi o çocuk
Okudum ve ağladım

Bir çocuğa bu şiir o çiçeğe:

Sanki şöyle diyordu çocuk:
Amansız bir hastalıktayım
Ölüm döşeği bu anne
Bir kavşaktan döner gibi
Kaybolacağım
Hazır mısın anne
Yavru kuşlar gibi öleceğim

Okul önlüğüm olmayacak benim
Çiçekler ölünce
toprak olmazmış anne
Çocuklar ölünce melek olurmuş
Meleklerin de en güzeli

Sanma annem toprak olacağım
Her gece rüyalarına geleceğim
Melekler toprak olmaz anne

Canım annem şimdi okşa beni
Çiçekler sulayan ellerinle
Kuşlar gibi uzaklara gideceğim şimdi
Ağlamak yok
Yumsan gözlerini
Çağırsan beni
Koşa koşa geleceğim

İşte düşüyor başım
En derin bir kuyuya...
Çok uzun bir uykuya...
Kırılmak bu bir fidan gibi
Ağaç olmadan
Meyve vermeden...

Tam şimdi bir masal anlat
Masal bitmeden
Uyumak istiyorum
O en uzun uykuyu.
Annelerin masalları meleklerin masallarına denk

Ölüm döşeğinde şiirdir çocuk
Ölüm döşeğinde de çiçektir çocuk
Kokla ve ağla