İnsanlar doğar,büyür,ölür.Bu gerçek tüm canlılar için de geçerlidir.Doğumla ölüm arasında geçen sürede yaşam mücadelesi,hayatta kalma mücadelesi diğer canlılarla da aynıdır,ne yapılır bu sürede,yenir,içilir ve aşk yapılır,buraya kadar benzeşiriz diğer canlılarla,hatta,yuva kurulup yavrular meydana gelene kadar da bazı canlılarla da birbirimize benzeriz.Ta ki; onlar yavrularını hayata hazırlayıp,doğada tek başlarına bırakana dek bu benzerlik örtüşür insan oğluyla(kadınıyla) .
GERÇEK MÜCADELE
İnsanın gerçek mücadelesi bundan sonra başlar ki bu,diğer canlılardan daha zor bir mücadeledir.Çocukların geleceği,onların büyümesi,okutulması,bir işe yerleştirilmesi,evlendirilmesi hatta hatta torunlarının bile geleceğini düşünmek gibi.
İyi bir eğitim gören birey ortalama 23-24 yaşlarında eğitimini tamamlar,iş bulup evlenme yaşı 28-30 alınırsa doğacak çocukların yetiştirilmesi sonrası başlar bundan sonra.Ortalama yaşam süresi 60 alınırsa ve de ülkemiz gibi gelecek sorunu çözülmemiş bir ülkede yaşıyorsak,ölüm döşeğinde huzurlu,her sorunu çözmüş bir şekilde ölümü bekliyor olabilir miyiz? Peki ‘Gözüm açık gitmez artık ’diyebilmek için yaşanan sürede neler yapmalı insanoğulları(kadınları) ….
İyi bir iş,iyi bir eş,bir iki çocuk,bir ev,bir araba,sonrası da çocuklarının geleceğini düşünerek geçirmeli mi zamanını? Yeter mi bu sahip oldukları? Hayır!
Bireysel düşünmedir bu,birey sadece kendini kurtarır da ya çocuğunu kurtarmazsa; ölüm döşeğinde gözleri açık gitme telaşımı yaşasın son günlerinde? Küreselleşme adı altında kapitalizm,insanları bireyselliğe doğru hızla itmektedir.Bireysellik yalnızlık demektir,ayakta kalabilmek için ya da daha fazlasını daha daha fazlasını elde etmek için başkalarını dışlamak,onlardan çıkar sağlamaya çalışmaktır.Kapitalizmde, toklar açlardan sayıca azdır da neden çok çok güçlüdür bugüne kadar pek anlaşılamamıştır açlar tarafından.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
