Ölüm Döşeğinde Şiiri - Önder Karaçay

Ölüm döşeğindeydi
Gönlünce bir hayat sürdüğü günleri de olmuştu
Süremediği günleri de
Soluğu tükendiği için yüzü biraz solmuştu

Ömrü, hayatın sofrasında
Çeşit çeşit nimetlerle bezeli
Yemeklere oturmakla,
Sefa sürmekle geçmemişti,
Yaşamak adına, yaşatan adınaydı
Bakmayın diyordu yediklerime, içtiklerime
Fazlasını yemişsem, içmişsem
Sayın ödediklerime

Ölüm döşeğindeyim işte
Giderim ben bu gidişle,
Ağlayarak kal der gibi diyenlere de gidin diyordu,
Yaşarken değil, ölürken
Yanına geldiklerine içerliyordu
Şimdi alınmanın bir gereği yok ki dediklerime,
Siz bakmayın hakkını helal ettiklerine

Dişi çekilenin acısını bilirsiniz,
Canı çekilenin acısı da ondan farklı değildi
Candan can çekişerek giderken bile,
Ben gitmeden sizin gittiğinizi göreyim diyordu
Bu sahtekar duruşu yanında
Ölürken istemiyordu.

Tabip getirelim diyorlardı,
Köşkü belki nakışlar diye,
Nakışlasanız ne olur ki
Kökü çürümüş köşk sonra çökerse
Miras hediye kalırdı

Hayatı ölüm korkusunu yenmekle geçmişti,
Anlamıyordu gitme kal diyenleri,
Bu sahte gitme kal ısrarı acaba niyeydi

Önder Karaçay