Ölüm Döşeği Şiiri - Dıldar Békes

Gecenin karanlığındayım
Her şey sessiz
Ve olabildiğince olağanüstü
Heryer karanlık
Ay çevirmiş yüzünü dönmüş sırtüstü
Kokun eşsiz yakıyor yüzümü
Delirmiş birer yıldız gözlerin parlıyor beynimde
uçsuz bucaksız
İşitilmiyor sesin buralarda sessizliğin sarmış
gökyüzünü
Her şey soğuk
Yetim bırakılmış bir çocuğu andırıyor ellerin
Üşüyor herkes buralarda
Ay uykuda
Güneş uyanmak için hazır ol da
Çürüyor bütün duygularım sensizliğe adanmış
Kendinden geçiyor
Ayyaş ayyaş kadeh kaldırıyorlar yokluğuna
İçimde üşüyen yaralarım
Gecenin karanlığındayım
Bulamadım sabahı hala
Vazgeçilmiş gecelerden arda kalan
Hala hayalinle oynuyorum
Hala çaresizliğe dans ediyoruz
Ve hala seni özlüyoruz yalansız ve yarınsız
Güzelliğine doğru gidiyoruz
Bilinmez ne zaman silinir akıllardan
Bize yazdığın bu sonu olmayan
Uzadıkça uzayan roman
Herkes kimsesiz
Kimsesizler herkes
Hala üşüyor herkes
Bizse karanlıkta yorgun ve kederli
Hayalin gülümsüyor karşımda
Aldı yüreğimi eline
Sordu bir soru geçmişine
Bu adam kim diye
Cevap gelmedi yüreğine
Meğer düşmüş yüreğim hüzünlü bir
Ölüm döşeğine...