Ölüm Döşeği Şiiri - Halil Topaç

Eskidendi,
Eceli ölüm döşeğinde beklemek.
Eskidendi,
Çınar olduktan sonra ahir zamana gitmek.
Başucunda dizilip, sıra sıra beklemek.
Küçüklere nasihat,
Büyüklere vasiyet etmek.
Ölüm döşeğidir bu.
Ecel terleri dökmek.
Son defalarla etrafı,
Didik didik gözlemek.
Nede olsa son bakışlar,
Son gülüşler, son özlemlerle,
Yaşları inci inci sıralamak.
Kaldı mı böyle ölümler…

Kimin avcı,
Kimin av olduğu belli değil.
Ölüm döşeği,
Artık çoklarına kısmet olmaktan uzak.
Kefen bir o kadar uzak.
Ebedi hane hepsinden uzak.
Ne büyük mal mülkmüş.
Nede büyük servetmiş.
Bazen bir sözle…
Bazen de iki parmak arasında ki kurşunla.
Döşeksiz, zamansız, anlamsız.
Çınar olmadan fide iken devrilmek var.
Döşeksiz ölüm derler ya!
İhanetin,
Sırttan vurduğu andır.
Terkin ardından,
Yalnızlıktır ölüm.
Bir gözün gördüğü zulüm,
Yüreğin hissettirdiği hasrettir.
Yaşadığı acıdır ölüm.
Ne fark eder ki,
Ha döşekte ki ölüm.
Ha döşeksiz sokak başında ki ölüm.
İkisinde de giden ben olurum.
Hakkettiğim ölüm, ölümümdür.

Bunlar bana çoksa,
Bende istemiyorum.
Eeeee! bir ölüm döşeği.
Ne bir saracak kefen,
Nede barınacak ebedi hane.

Ben ölürsem yüreğimin döşeğinde öleyim.
Yüreğimin öldüğü gün.
Bende öleyim.
Onunla örtsünler.
Ona gömsünler beni.
Vasiyetim, nasihatimde budur.