Ölüm Diyorlar Bu Mesafeye Şiiri - Rukiye Ay

Eşyalarını toplamadan gitmiş gibisin
Sanki geri dönüp nerede o çay içtiğim bardağım diyeceksin
Ve bir daha hiç gitmeyeceksin.
Bir kez öldün ya!
Sanki geri geleceksin ve hiç gitmeyeceksin…
Soğudu yine biraz havalar
O kazağını soracak gibisin,
Ellerin üşüyecek
Ellerini ısıtacak gibisin…
Yarın yapacaklarını düşünür gibisin,
Yemeğini yiyip dinlenmeye çekilmiş gibi
İlaçlarını içip de uzanmış gibisin…
Nasılsın kızım der gibi,
İç geçirişlerimin nedenini tahmin eder gibisin
Benimle dertleşir gibisin…
Sanki hiç gitmemiş gibisin,
Ama sanki hep gidecek gibi
Uzakta bir yerdesin…
Bir mesafe var aramızda artık,
Ölüm diyorlar bu mesafeye!
Bir daha geri gelemeyecek gibisin,
Yokluğuna alıştırıp tekrar
Bırakıp gidecek gibisin…
Eşyalarını toplayamadan gitmiş gibisin,
Saatim nerede diye sorup
Elimden alıp koluna takacak gibisin.
Duvardaki saate bakıp,
Saatini ayarlayacak gibisin.
Günlerden hangi gün bugün,
Aylardan hangisi soracak gibisin.
Gözlüklerinin yerini karıştırmış gibisin,
Bulduğuna sevinir gibisin takarken gözlerine…
En sevdiğin yemeğin kokusunu içine çeker gibisin,
Mis gibi koktu pilavın da diyecek gibisin…
Babam…
Sen hiç gitmemiş gibisin!
Ölüm denilen o mesafeyi aşıp,
Sanki uzaklardan gelmiş gibisin…
Ve bir daha gerçekten,
Hiç gitmeyeceksin!