Ölüm Diye Bir Son Şiiri - İlhan Yüksel

Bende bilmezdim ölümün
İnsana yakın olduğunu
Ana rahminden alınıp
Kabir’e konulduğunu

Bunca yıllık şu ömrümüz
Değersiz akçe imiş de
Öğrenirmiş de şu insan
Onu da bu son gidiş de

Bir yaprak gibi dökülür
İnişi başlar yavaştan
Yaprak döker insan ölür
Ne farkımız var ağaçtan

Alıp buradan götürdüğün
İki tahta bir top kefen
Eş bildiğin dost gördüğün
Kimse gitmezmiş giderken

Adin şöhretin varlığın
Çabuk unutur kalanlar
Eşim dostum bildiğin
İşte şu gülendir ağlayanlar

Bu tabuta aldıkların
Dar bir yere götürülür
Yürümezse adımların
Ağı, ağır yürütülür

Bizim gibi şu yatanlar
Ağır akça yiğittiler
Üstüne toprak atanlar
Sırası geldi gittiler

Bu yolculuğun sonunda
Ne var geri dönmez giden
Yoksa işler mi yolunda
Köşk mü taht mı var inciden