Ölüm Dirim Şiiri - Osman Balkıs

Gölü göl yapan damlaların sabrıdır
Bir kehribar taneleri gökteki yıldızlar
Şaşmaz hiçbir mevsim rotasından
Vennecmu veşşeceru yescudan

Yaşamak acıdan kaçış hedef ebedi tat
Bir koşudur zaman terleyen güneşlerde
Gün ve gece ikiz kardeş barışık kavgasız
Aynı ormanın rahminde yaşar su ve ateş
Ölüm ve dirim aynı yastıkta eş
Sılayı ruhunda taşır firkat
Çiçekler rayiha işçisi
Nabzı ritim katar hayata taşlar
Can tenden ötesinin vuslatına meczup
Canhıraş cezbeler cinnetinde
Küllü nefsin zaiketül mevt

Hayat hatırlayıştan ibarettir
Hafıza pusulası bilginin
Bir tohumun atomunda saklıdır cennet bahçeler
Bir kır çiçeğinin duasını işitir bulut
Emzirir rahmanın rahmet sütüyle
Soyutun emriyle var olur somut
Yakine hikmet basamakları ile çıkılır
Ve nahnu akrabu ileyhi min hablil erid

Gün döner mevsim döner
Her son başlangıcına varır
Bir kuzu meler annesinin ardından
Anne yaylasıdır ruhumuzun
Özgürlüğümüz gökyüzüne en yakın olan
Annemize yürüyüştür varlık sebebimiz
Toprağa yürümüştür annemiz
Yani annesine
Sümme ileyna turceun

Yaşamak annesizliği sabra dönüştürmektir
Ağıt yakmaktır göçmen kuşların ardından
Hatıralar albümünde belleğini kaybetmektir
Bir bir sararan resimlerde yüzlerimiz
Yüzlerimiz haki balçıklara bulanık
Ruhumuz rutubetli kasvetli bir mağara
Kananlığında yitirdiğimiz renklerimiz
Topraktan uzak kalma kokusuyla çırpınarak
Kıyısız denizlerde pusulasız kalmaktır
Bilirim bir daha bahar gelmez bu karlı dağlara
Ve kul rebbirhem huma kema rebbeyani sağira

09/08/2018 /Osman BALKİS /İst