Ölüm Diken Üstünde

Cenaze namazım kılınıyordu düşümde,
İnsanlar ağlıyordu...
Yaşanmamış günlerim
Bana gitme diye yalvarıyordu.
Habersizdim öldüğümden.

Annem, gözlerindeki bulutların yağmurunu
İçinde barındırdığı
Tarihi olmayan kederlere akıtıyordu.
Her zamanki gibi cesaret,
Her zamanki gibi.
Metanet akıyordu bakışlarından

Ağbim, paylaştığımız günleri düşünerek;
Ağlıyordu.
Ablam, yine içliydi...
Onlara bakarak, ben de ağlıyordum.
Belki garip ama
Bu kadar çok sevildiğimi bilmiyordum.

Kıyama dururken insanlar
Ben yerimden bile kalkamıyordum.
Bir yandan seviniyordum
Bu, adresi belli olmayan şehirde;
Babam karşılayacaktı beni.
Heyecanlıydım!

Öbür taraftan;
Zavallı anneme üzülüyordum.
Öldüğüm için kendimi suçluyordum.
Gözlerimle aradım, etrafımı taradım.
Yoktu can dediğim dostlarım;
Sonra ağladım.
Boşuna yaşamışım dedim kendime...

Her zamanki gibi.
Şakalar yaptım anneme
Karşısına geçtim.
Kucağıma aldım, hınzırlık olsun diye
Ama, o hala yerdeydi.
Annemdi, bana cesareti öğretendi.
Ağbime gittim.

Yine bağırdım.
Tartışmak için sebepler ürettim.
Hadi, beni gezdir dedim.
Bütün param senin olsun,
Yeter ki tut elimi! .
O da duymadı beni;
Hani ayrılmayacaktık dedim,
Tek ben duydum tabi dediklerimi.

Ablam, hep bizi düşünürdü...
Yastık fırlatmaya çalıştım üstüne
Ama o gücü bulamadım kendimde.
Sonra evdeki herkese seslendim.
-Bakın ben buradayım,üzülmeyin

Yarım saat kadar sürdü bu seslenişler.
Sesim kısılmıştı.
Kimse duymamıştı tanrıdan başka.
Tüm bu olanlardan sonra
Kavgalarımızın anlamsızlığını keşfettim.
Ne sıradan şeyler için tartışıyormuşuz.

Yapacak hiçbir şey kalmamıştı
Pencereden son kez baktım.
Çocukluğumda yaşadığım
Tüm sevinçlere, usulca elveda dedim.
Gençliğimden af diledim.
Her biri el sallıyordu.
Güle güle dercesine
Ne kadar memnun kaldıkları meçhuldü.

Yaşanmamış günlerimin yüzünde;
Üzgün bir ifade
Son kez baktım çevreme.
Hepsini son kez öptüm.

Göz yaşlarım akıyordu, tutamıyordum.
Bir daha uyanamayacağımı
Anlamıştım bu düşten.
Çaresizlik içinde,
Sessizce çekip gittim.
Benden başka kimse görmedi gittiğimi

Ölüm, diken üstünde anne
Ne olur duy sesimi!

8 Ağustos 1998
İstanbul / Küçükçekmece