Ölüm Değil, Muhtaç Olmak

Korkunun gerçek adıdır, ümitsizlik,
Önce çekilir sesler kulaklardan,
Son görüntüler silinir de o gözlerden,
Hissetmek bilinmez bir kavram olur…

Ne sevgili ne kardeş, biçare kalırlar,
Ümitsizliğin, seni kollarına aldığında;
Bildiğin duaların etkisini beklersin,
Yalnız, yapayalnız, ümitsiz kaldığında...

Bu ölüm değil, ölüm değil, muhtaç olmak,
Yer yüzüne fazla bir insan gibi durmak,
Nasıl ağır gelir, hasta dizlerinebeline,
Ve hissetmek, bilinmez bir kavram olur…

Aklıma geliyor, sanki çıkmış gibi,
Adresi olmayan anlamsız ayakla...
Hastaysan iyileşmenin suç olduğu,
Mahşer yeri gibi herkesin yabancılığı...

Korkular, yarınları bugüne taşırmış,
İnsan, hep kendi ile beraber yaşarmış,
Dallar neden kurumuş yapraklar açarmış,
İnsan, ancak muhtaç olunca anlarmış…

2005