Ölüm Dansı Şiiri - Mete İlkyaz

aynı mekan
ayrı kişiler
ah zamanın haylaz çocuğu ben
nasılda kucakladım annemi düşümde
ölüyordu
hafifti tüy kadar
saçlıydı
yüzü solgundu
elini tuttum
düşecekti yoksa
şimdi
zamanla dans ediyorum
ağır aksak yavaşça
paslanan bedenimi
bileyliyorum sonra
saçlarım dökülüyor
bir bir
anneme sarılıyorum
öpüp kokluyorum alnından
paslı bedenimi gene de ondan uzak tutuyorum
masadayız
uzunca bir masada
annemle oturmuşuz karşılıklı ölüme meydan okuyor
ölümün şerefine
üst üste kadeh kaldırıyoruz
oysa ölüm masanın altında uyuyan
o kapkara kedi
gülüyor hınzırca