Ölüm Çağırırken Şiiri - Batu Han Oğuz

Sonsuz sukünet kulaklarımı patlatıyor.
Sessizliğimden sesim kısılıyor;
Sensizliğimden canım yanıyor.
Ölüm kulaklarımı çınlatırken;
Ona doğru yaklaştığımı anlıyorum birden...
Bir düş görüyorum;
Adımımı uçurumun boşluğuna atmışım,
Hiç düşünmeden sana kavuşacağımı sandığım için...
Sonra birden uyandım ve hatırladım;
Beni değil onu sevdiğini, bana değil ona baktığını.
Artık hayatım keşkeler üzerine kuruldu:
Keşke engel olsaydım, keşke çabalasaydım biraz daha,
Keşke beni bırakmasaydın, keşke seni sevmeseydim.
Keşke şuan silüetin yerine suretin olsaydı yanımda...
Artık düşlerimde bile yoksun,
Hasretini hiç bastıramaz oldum.
Geceler bana düşman kesildi;
Seni düşünürken uyumadığım için.
Kalbim senin için atıyor, yanına git diyor ama beynim;
Beynim buna engel oluyor bana yaptığını hatırlatıyor.
Kendi kendime sorular sormaya başlıyorum;
Nasıl yapar yada neden?
Neden ben değilde o!
Bendeki sevgi ondamı var?
Hiç sanmam.
Ee o zaman neden?
Neden?
Ama belki...
Belki..
Neyse...