Ölüm bile sırasını beklemedi

Bazen celladı olur düşlerin aynalar
içimdeki çocuğun beyaz ömrüne
dadanmış bakışlarla yanyanalar
herkes birini saklar kirpiklerinde
düşsün diye sevinerek gözyaşına
toza bulaşmış raflarda hasret
ayrılık birbirini dişler
sırıtgan gülüşlere inat
esir olmuş hayalin

korkuya sinmiş ekmek teninin rengi
çok doluyum çok namludaki kurşun gibi
daha son sözlü son şiiri yazmadım sana
azrail gülüşlü yarim sen güldün
ben öldüm.
ölüm bile sırasını beklemedi ölmeye