Ölüm Baharına Şiiri - Mustafa Üstündağ

Kışın soba tüttüğünde alev tüküren buharı bildin mi dost.
Ucu açık iki ok gibi ölüm, doğru ,düz ve upuzun.
Bilir miydin kışı? ölüm olmadan gerçek oluşunu.
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

Bahset bana, bilmez mezarda olmadan ölüm ne(asil) diyar?
Kimse bilmez mezarın yerini gömmeden bir yar.
Kanımızın damlası aciz sözcüklere kefen olmaz.
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

İçimdekiler feryad kadar yalnız çığ kadar yoğun bilirsin .
Gönlünde titreyen bir kalp değil afet bilirim.
Büyük dedemizin sakalları ağarmış kar mı yağmış acep.
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

Terk-i diyar etmez can, candan cânana yakın kalsa.
Küs bir günebakanım ben rengim açık fakat gece kadar karanlık
Suyundan bir yudum alsana ey susamış Hacer Anam
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

Ufak tefek sıkıntılar boy gösterir imiş saklı vahded-i vücud da.
İlim bilmem, ben tanırım, kimsesizim çünkü dünya atında.
Sıcak bir kalbin en geniş odacığıyım ben ;
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

Göz görmediğine derman bulur mu sor bi' bakam?
Ağıt itme büyük evlat derman gelmezse olursun bi' bed -baht.
İşittim her tanesini merhabam eksik olmaz garibandan.
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.

Tartışma benliğinle kalbin dayanmaz ey Mustafa.
Sorgu sual bilinmez dili yarasına tuz basıldıktan sonra.
Geçer mi bilmem kara günün sabahı ezildikten sonra.
Bir karış kadar yaklaştım ben ölüm baharına.