Ölüm Ayrılık Değil Kavuşmaktır Sevgiliye

Bir pervane olmuşuz uğrunda dönen, yanmışda sönmemişiz ebediyen
Sana adamışız canı cananı,görmemiş gözümüz senden başkasını
Uzanıp arşıalaya yükselmiş başımız,en yüksekten atmışız benliği yere
Güller olup açmışız gönül bahçelerinde derken dağılmışız ayrı yerlere

Korkmayız ecelden çünkü bin kere dönmüşüz biz
Ölümü gülistanda güller saymışız biz
Utanmış nurcihanda yaklaşınca bize ecel
Bir daha uğramamak üzere terketmiş bu diyarı
O Kadir i Zülcelalin haşmetli sultanına yaklaşınca usulca
Tövbe etmiş binlerle kez adı ölüm olduğu için
Sen ölümü usulca koynuna aldın gülüm
Utandırdın kendisinden gül bahçesi oldu ölüm
Doğdun yeniden aşkla kaldığın yerden
Aşkın içinde aşkla vuruldunda küllerinden doğdun gülüm
Cesaretin karşı geldi gönlündeki esarete
Haykırdın dağlara Zülcelalin sevdasını
Utandı da dört mevsim şaşırdı birden gülüm
Derken bülbül dile geldi artık yeter dercesine
Kanayan gülün yıkadı bağrını şehadet ırmağında
Abı hayat içirdi bağrına susayan dudaklarına
Bir beyaz gül oldu kanayan kırmızı gül
Artık bitmeyecek şarkılar susmayacak dualar
Hakikat aynasında tamamlanacak yarım kalmış bu masal.