ÖLÜM ARiFESİNDE Şiiri - Binali Kılıç

Gece baktım gök yüzüne, hayran oldum adeta,
Alemleri seyr-e daldım, aşık oldum sanat'a.
Kırk yıl sonra dönüp baktım, gezdiğim maslahata
Gururumu yere serdim, hasmı oldum, kibirin.

-Öyle bir temizlendim ki, zerresi yoktu kir'in.
-Öyle bir aydınlandım ki, rengi yoktu zifirin.

Bina yapmış yer yüzünü, kubbe yapmış semâ'yı.
Binbir süs ile süslemiş, serpmiş yıldızı, ay'ı.
Giden geri gelsin demiş, han yaratmış dünya'yı.
Çekirdekten dal halk etmiş, dalda türlü nimetler.

-Canlı cansız her zerre de dile gelir hikmetler.
-Gözler önüne serilmiş şüphesiz hakikatler.

Arıdaki maharete, çiçekte ki sırra bak.
Yer yüzünde saltanata, yer altında dürr-e bak.
Görmüyorsa gönül gözün, ister yüzbin kerre bak,
Yer kürede ot görürsün, semavatta boşluğu.

-Ömrü beyhude bitirir, bu alemin loşluğu.
-Nefs-i sana dost gösterir, dünya'nın sarhoşluğu.

Ey Binali, sen bir kulsun, kulluğunu bilsene.
Arşın, kürs'ün sahibinin önünde eğilsene.
Ağlanacak halin varmış geşmişinde, gülsene,
Günahların tartılınca miza'ın kefe'sinde.

-Gidecek bir yerin mi var, kabristan kafesinde?
-İmanından eminmisin, ölüm arifesinde.