Ölüm Arefesi Şiiri - Mertcan Güner

Gidiyorum ama bilmiyorum
Yolun sonunu belkide gittiğim yolu
Kaybolmuş düşlerin içinde
Sağa sola yalpalanıyorum
Üzerimde eksikliğin ağırlığı
Cebimde son dalım
Kamburlaştırıyor beni
Üşüşüyor aklıma sağ yanağımı öpüşün
Ardından seni son öpüşüm
Hiç bu kadar acı olmamıştı
Giderken ardından bakışımda
Eksildiğimi hissettiğim anda
Karardı gökyüzüm
Uzunca süre aydınlanmayacak
Düşünmüyor değil içim
Gerçekten olmasan neler yapardım
Neler yapardım değilde ne yapardım
Uzaktan izleyişimin bir adı olsaydı
Ya da bir tablosu
Kesin çaresizlik olurdu
İnsan umudu kaybolunca
Elinden alınınca ne olur
Ölür ya da gömülür
Sadece arefesindeyim sensizliğin
Gözüm dolmuyor değil
Bedenimden kaçıp
Uzaktan izliyorum kendimi
Dışarıdan sadece baston ve dişim eksik gibi
Yaşlanmışım sanki
Ama içimdeki eksiklikleri kim bilecek
Bir sen bir ben bilir, duyar
Satırlara sığdırabileceğim kadar basit değil
İçimdeki yoksulluk
Su içsem yemek yesem geçmez
Gülsem yine geçmez
İnsana dair olan ne varsa kaybetmişim
Yanımda sırt çantam
Geçirdiğimiz güzel gün
Birde içimdeki soğuk yangını
Üfleyeceğim son dalım
Aklımda sen
Hepsi bu