Ölüm Anı Şiiri - Ömer Arıkan

Odanın kapısı içerden örtük
Perdeler kapalı eşyalar dökük
Biri var yatıyor yastıktan düşük

Nefes alıp vermek zor gelir O,na
Direnip çırpınır sanki zamana

Gözleri morarmış karanlığa eş
Yatan beden değil sanki bir üleş
Bu gece dost değil uyku da kalleş

Ses çıkmıyor boğazı da kurumuş
Vücüdü bitkince sanki yorulmuş

Sağa,sola döne döne,direnmiş
Yorgana sarılmış çarşaf dolanmış
Dil kurumuş boğaz,damağı yanmış

Kuruyan dudaklar nasıl ıslanır
Yalnız adam kime nasıl seslenir

Hali yok ki bir doğrulsa bir kalksa
Çokta uzak değil su olan masa
Şafak yaklaştıkça bir büyük tasa

Ya ölüm alırsa bu anda O,nu
Kim bilir,kim duyar,kimler yur O,nu

Son bir hamle ile boşa çırpınır
Elleri tutmuyor ayak kırpınır
Bir korkuya bir vehime kapılır

Sonu mu yaklaştı sonsuz hayatın
Burda bitecek mi kararan bahtın

Sanki bir ses gelir duyar gibiydi
Karşısında boşluk duvar gibiydi
Birileri bir şey sayar gibiydi

İnledi de durdu baktı manasız
Delindi de duvar gitti apansız

Bu nasıl birşeydi seyreder oldu
Gözleri kapalı ve görüyordu
Eski evi,vatan,sonrası yurdu

Başladılar iyi kötü saymaya
Azrail mi geldi canın almaya

Sürekli seslere sesler eklendi
Bedenine bir ağır yük yüklendi
Bir müddet sessizlik bir an beklendi

Sesi sese ekleyenler çoğaldı
O anda Azrail canını aldı

Birden hafifledi titredi birden
Eser kalmamıştı yorgun bedenden
Sanki doğmuş gibi oldu yeniden

Kalktı ve doğruldu vücütsuz,tensiz
Artık gidiyordu yola bedensiz.