Ölüm Şiiri - İzzet Selçuk Cumaoğlu

Bir gece karanlığın ortasında ansızın,
Ölümün sıcak kollarında boğulacaksın.
Yüzünde tatlı ve soğuk bir gülümseme,
Hiç bir şeye aldırmadan uyuyacaksın.

Ne bir nefes alamama korkusu,
Ne işe yetişebilme telaşı, ne de ala çakır kafayla
Kaçırmak son vapuru.
Umursamayacaksın.

Artık ne bir rüyada korkutulacak
Ne yepyeni hayallerinde binlerce kez yaptığın gibi
Güzel bir bayanın kollarında hayattaki
Son Tangonu yapmayacaksın.

Kır çiçeklerinden demetler yapmana gerek bile kalmadı.
Kapısında sabahlamayacaksın sevdiğin
O deli fişek dediğin kadının.
Ne mutlu sana, artık hırpalanmayacaksın.

Kim bilecek giderken yorgunluğunu,
Geceler boyu uyumuş, uyumamışsın ya da.
Kim anlar, kim dinler seni, kimin umurunda,
Şimdi orada boylu boyunca uzanıp yatacaksın.

Yaşanası sevdalara hasret mi gittin?
Bir züğürt delikanlı gibi beş parasız mı öldün?
Ya da bir yosmanın koynunda sabahlamadın mı hiç?
Şimdi yattığın o çukurda huzurla uyuyacaksın.