Ölüm 2/ Anlama neşesi Şiiri - Bayram Kaya

Na tamam, oluşta ölür,
Bin bire oluşla, yeni.
Ey ölüm! Korkmuyorum,
Beğendim seni.

Ölümü yok oluş sayarlar
Yalan...
Sızlar mı sanırsın hesabı olmayan?

Devinimdir, zamandır
Mekân açmaktır yaşama
Dönüşmek gelişmektir aşama
Atiye hal ile çelişmektir taşıma
Anlamaya sevgiliyedir yaran kaşıma
Duygusal seremonisi, gizem algısı yaşıma
Korkuları akılca değil kalp ile koparandır başıma

Coşkudan bir sonraya taşar
Şimdi, bir öncenin ölümünü yaşar.

An gelir ölünür,
Ölünmeli de!
Direşilir mi güzelliğe?
Ölümle yeniden dönülür,
Neden. Sanrısal-yanılsamaca,
Fantezi-ruhsal-mistik bölünür?

Varlıkta;
Bir itiraz, bir direniş,
Göremem ki.
Akışa tamam,
Olgunca,
Birleniş.

Ölüm yaşama,
Tahdit mi?
Kesinlikle değil.
İlgi ve ilişkileriyle
Yeni boyut, yeni bilinç durumu,
Tersinmeyen çelişkileriyle.
.
Yaşamı güdülemeye,
Sosyal tehdit mi?
Kesinlikle evet.
Allı pullu,
Bir güzel çullu,
Somu iyice zullu.*
Hayali, hayale ayrı ayrı,
Nirvanadır
Dön etrafında gayrı.

Ben var iken o,yok,
O var iken, ben yokum.
Hiç karşılaşmayacağımdan,
Korkmak mı? İstemez tokum.

Cehaletimden,
Ölesiye, senden korktum!
Fantezilerine doydum, önceden.
Hanendeki tanımlanmışları,
Bir bir, sildim, inceden heceden!
Yerine kendi bilgilerimi soktum.
Ey ölüm, seni beğendim!

Çevremde başkalarında varsın.
“Bir gün sana da gelecek” diye,
Bende bu korkularla darsın(!)
Mekanikte yaşanırsın, istemem.
Kemali olgunluğumda, minnetimle kar: sın.
İtiraz edemediğim, birleşmesin sen.

Kimi bilmezde, senden kaçınmış(!)
Fantezi, mitos, fantomla dolmuş saçılmış!
Can çatlaması yapmış, ürkümmüş(!)
Bir öldüğünde, bin; bir açılmış.
Yaratan’ın emri ile katılmış.
Bu dur bendeki neşesi,
Ey ölüm seni beğendim.

Ölümün bilinçli neşesiyle;
Acıların dinecek,
Baykuşların sermaye, demlendikleri,
Korkuların sinecek
Umutsuzluklara, bin umut binecek
İnsan; demi, sözü; yaşamı, aklı ile bilecek.
Biri, biz edecek; palamudun meşesiyle.

Ölümdü bizi, var eden,
İlk şartta.
Ölümdü; sonrası,
Beni var edecek olan,
Hemen akabil kartta.

Sıkı sıkı, sarılsam;
Yaşama bile.
Kalıcılık yok!
Ama aç, ama tok,
Dürülüsü hile!

Okuyamıyorsan evreni.
Güdülüyorsun çevrenli.
Soluğunu hissedersin ensende(!)
Arkaiğin karabasanı; sen, sende.
Çırpınmalı, direnmeli,
Makası açılmamış,
Sıkım sıkım, sıkar pensende.

Ölümün varidi yeti.
Genlerdeki bencili yeti.
Yaşam kalım makinesi,
Gibi bedendeki sencili yeti.
Her halükarda ben, nihayeti.
Yaratan’dan yaradılışa, dirayeti.

Ölüm sonrası;
Yaşam kalım,
Kalıbı, değişimi,
Dölümde dölüm.
Hem dölüm,
hem değilim.
Ölümsüzlük ve
Oluş bu,
Evrensel eğilim.

Yaşamın,evrenselin,
Sıralı,etkilenen,görünümü,
Bölüm,bölüm.
Değişmenin,
Bir var oluşun;
Anlık aşamasının,
Adıdır ölüm!

Beni gerektirdi,
Bendekini gerektireceği gibi.
Tehdidi, tahdidi yok,
Ta başlangıcın,
Yazılımın açılımıdır dibi.

Ey ölüm beğendim seni!
Yan yana değilken,
Bezeyip, düşündürürler,
Senle beni!

Geri ölür yeni:
Bugün, dünün,
Gençlik, delikanlılığın,
Ölümünü yaşıyor.
Çocuk, tohumun
Ölüsünü taşıyor
Ey ölüm beğendim seni.

Yine düşündürüldüm,
Senle. Seni(!) (ölümle-ölümü)
Bir Abbaslı(!) bir logos tik,
Benle, beni!

Ey sevdam!
Büyümekten korkmadın.
Döl ermekten korkmadın.
Gibi büyümek, ölmek
Ne ki korkarsın ölmekten,
Üstelik bir arada değilken.
Bir oluşun nitel sıçraması,
Ölüm; senin ile-sensiz.
Sürecin diyalektiği ile dönüşüp,
Yaşamak için.

Na tamam, oluşta ölür,
Bin bire oluşla, yeni.
Ey ölüm! Korkmuyorum,
Beğendim seni.

Zullu: Saklı, gizlenmiş.

07.01.2007