Ölüm Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Bazen yaşamıma son veriyorum bir eski yatakta,
Bir eski yastıkta sensiz,
Rengim uçuk, gözlerim kapalı,
Dudaklarım soluk, kıpırtısız,
Ellerim halsiz-mecalsiz,
Bekliyorum birileri gelip beni buluncaya kadar
Çürümelere karşı erkekçe direnerek.
Giysilerimi kestiriyorum birilerine makaslarla,
Beyaz tülbentlerle bağlatıyorum çenemi,
Kara kara kazanlarda kaynattırıyorum suyumu
Selatüsselamlar verilirken bir minarede.
Tüm beklentilerim sona ermiş,
Bir seni arıyor kapalı gözlerim teneşirlerden.
Sonra koyduruyorum kendimi eski tabutlara,
Tabutum ellerde ve musalla taşlarında,
Seni bekliyorum ezan-namaz vakitlerine kadar,
Tabutlardan görüyorum yakınlarımda olmadığını,
Üzülüp duruyorum kimsesiz çocuklar gibi,
Mezarlıklara sensiz gönderiyorum kendimi
İşçi pazarlarından getirtilmiş dört kişinin omuzlarında,
Bir imam, bir Allah adamı, altı kişilik cemaatim,
Geçip gidiyorum bir fani rüzgar gibi
Tanımadığım insanların selamları arasından.
Bir senden yok selam-sabah,
Bir kere, bin kere, yüzbin kere daha ölüp duruyorum,
Benden başkalarını da taşımış eski tabutumda.
Sonra karatopraklara gömülüyorum
Serviler arasında yine seni arayarak.
Benim seni sevmem günah da,
Senin beni aramaman günah değil mi?
O da günah.
Her seven her gün ölür,
Baki kalan
Bir Allah.

(TANRI ÖNCE BENİ YARATTI İsimli Serbest Şiirler 'inden > 41-42/100)