Alışıyorum,zamanla.
Yaşadıklarımı,gözümün önünden geçirip,
hak etmediğimi düşünmüyorum,aslında.
Yaşayamadıklarımı yaşamak için
yada yaşayamayacaklarım için
üzülüyorum.
Ama alışıyorum zamanla.
Üzerime öyle çöküyor ki,
duruluyorum,
herşeyi çok seven ben bile...
Böyle yapıyor demekki,
ölümün korkunç nefesi.
Kokusu burnuma geliyor.
Göremiyorum,çok silik çok soluk
Okşuyor elleriyle vücudumu
Bir eli sıcak bir eli soğuk
Korkuyorum....korkuyorum.
Dün dokunup öpebildiğim,
bugün ölünce.......
Öyle yaklaşıyorki bana sanki
Üzerime öyle çöküyorki
Ama alışıyorum zamanla.
Ölümü düşünerek yaşamaya.
(13.11.1996)
Nihal GüngörKayıt Tarihi : 10.10.2004 13:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bir göz kapaması ,soluduğumuz hava dan daha yakın
Her canlının içiceği bir acı,ola ki tatlı şerbet
Ölüm şerbeti,
...Paylaşıyorum........
rastlantı sonucu uğradım,
tadacağımız ölüm de böyle uğramıyacak mı
bize........
TÜM YORUMLAR (1)