Mavi ve alacakaranlık
sessizliğin içindeyim.
arıyorum ayak vuracağım dibi,
Ama; ölülerim o kadar uzak ki!
Hep yol bitmeden uyanıyorum
halsiz ve yorgunum.
telafisi yok biliyorum,
eksiliyorum gün gün.
İçimde açtığım her kapı
Oluşturuyor yeni bir girdabı
Ve
o oval oda da çarpıyor başını duvarlara,
ümitsizce şehnaz longa.
Ya kandırışlarım kendimi! ...
idam sehpasında anladım.
ne çok suçlar işlemişim meğer.
tek tek sıralanıyor maktülüm dostlar.
hala suçu kendilerinde sanırlar.
Dipte günü kurtaran güneş yok inan.
Arıyorum ayak vuracağım dibi.
Ama ölülerim o kadar uzak ki! .
Kayıt Tarihi : 23.2.2010 16:30:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![İsmail Hakkı Naganlu](https://www.antoloji.com/i/siir/2010/02/23/olulerim-ve-ben.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!