Ölülere Işık Şiiri - Teoman Özgün

İlk tanıştığımız günü hatırlıyorum.
Elime tutuşturdukları seyahatinde,
Yazmış olduğun Piramitlerde,
Kurban edilen kardeşine yazdığın,
O büyüleyici mektubunu.
Hakikati, ölmüş kölelerin kabirlerinden,
Öğreneceğini nasıl da bilmiştin.
Aradan geçen binlerce yıllık,
Zemheri soğuklarının hiç söndüremediği,
O ebedi ölümsüz aşk ateşinin tüttüğünü,
Nasılda görememiştim.
Kaldırılan herbir kabir taşının altında,
Yanan mumları göremeyenler kabirlere,
Mumlarla gelip aydınlatmak istememeleri,
Size de çok tuhaf gelmediyse,
Hayret, hayret ki ne hayret.
Çöl gecelerinin zifiri karanlıklarını,
Ellerindeki minik mumlarla,
Aydınlatmak isteyen yaşayan ölüler,
Ölülere ışık sunma yarışındaydılar.