Ölüler Üşümez Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Kaç kâbus gecesi yaşadım
Kaç dolunay yalnızlığı
Dizlerimde buz vardı ellerimde kar
Hiçbir şey dokunmamıştı bana özüm kadar
Ben yarı çıplak bir çocuk masumluğunda
cam pervazına dizerdim bebeklerimi
Ve her gece çığlık seslerim yırtardı gecenin sessizliğini
Henüz kapım açık değildi aşka
Hiç kimse anlamazdı dilimden
bebeklerimden başka

Yasaklarla dolu dünyamda
Hep yasakları yaşadım yıllarca
Birisi özümdü biri özümden parça
Ufacık bir ışıkta bedenim paramparça

Seneler sonra bir aşk buldum kendime
Gözlerinde Mayıs güneşi
saçlarında Temmuz ateşi vardı
Hiçbir şey umursamazdım
Ve hiçbir şeyden korkmazdım
Ben onun yanında bendim
Kaybetme korkusunu onunla yendim
Ne yazık korkumu yenmişken onu kaybettim
Bir Mayıs akşamı gözlerinde bulduğum sıcaklığı
bir Temmuz sonrası odamdaki gözlerde görmek
ne kadar acı
Birisi canımdı biri canımdan parça
Sırtından vurulan duygular paramparça

Bir yanım yanında
Bir yanı canımdaydı
Ölüler ağlamazdı biliyordum
Oysa ben ağlamak istiyordum
ölü aşklar diyarında
Çoğu geceler
hasreti gözlerimde damla damla yaş olurdu
ve ellerimde kurudu hayallerimin sarı gülleri
Unutamazdım onlu dünleri
Çünkü bir tek o anlardı bakışlarımdaki özlemi

Şiirler yazardı bana
Aşkı anlatırdı her mısra
Hâlâ mutluluk şiirleri yazıyordur belki de
Belki de umut iklimlerinde yeni bir aşk arıyordur kendine
Beynindeki gerçeğe inat
Mayıs gözlü Temmuz ateşi
Gittiğin yere götüremezsin güneşi
Güneş gittiğin yere gelmez
Üzülme ve sakın korkma
Ölüler üşümez