Ölüler Mevsiminde Yaşayan Birinin Sevdasına

-Yaşar'a-

atıldı remil,
yayıldı düşlerine...
afyon ve saçma.
savruluş ve yitiş.
aynasında dönemecin;
sarkaç ve nokta.
karışıyordu birbirine;
umut da, umutsuzluk da...

eski bir sevdayı yaktı o da
ölüler mevsiminde...

çağala dedi,
bir dal yeşil ot...
sıkıştırır giderim
ıslığımın arasına.
bu mevsime ait olmayan
ne varsa!

bir okul bahçesinde
gömdü tarihini...
kenar süsleriyle defterinde;
sare gelin, jizel andre, figen, vera...

gitti ve gelmedi;
boşuna çalmakta telefon zilleri!

kim yerinde kalır ki, yabancı mevsimlerde?
hangi ellerini acıtacak şimdi, olmayan zamanında
bir ters lale?

eski sevdalarla koyun koyuna yatıyor
kuru dere yataklarında...

şiirimi yaz! diyor
bizden habersiz büyüdü ölüler mevsimi
sindi üzerime kurumuş yaprakların kokusu.

öylece durmakta
mezar taşlarına dokunmadan!
çok işler açacak başına yürek atışları...

baksa hades alacak sevdiğini
bakmasa gözleri yanacak!

bir gün biter mevsimler,
yiter duvarlarda alevlerin gölgesi...
demir bir bilyenin isli yüzeyinde
okunur en son izler...

zaman, dönemeç, sarkaç, nokta...
ne remil, ne afyon, ne saçma...
bu şiir kalacak yangından sonra onda!

Mart-Mayıs 2004