Ölüler de Sever mi? Şiiri - Kenan Güç

Bir mezar taşına adını kazıdım, titreyen ellerimle, sanki her harf kalbime işlenmiş gibi,
Rüzgâr geçti üzerinden, senin sesin sanıp irkildim,
Bir dua ettim o gece — “Allah’ım, eğer sevgi ölmezse,
Onun kalbinde hâlâ ben var mıyım?” dedim sessizce.

Gözlerim kurudu ağlamaktan, ama içim hâlâ ıslak,
Kokun, yastığımın ucunda gizlenmiş bir hatıra gibi bekliyor beni,
Sen gittin, zaman bile utanarak sustu ardından,
Ben ise her sabah, yokluğunu yeniden giydim üzerime.

Bir resmimiz var hâlâ duvarda, gülüşün donmuş bir mevsim gibi,
O anı her görüşümde içimden bir parça düşüyor toprağa,
O kadar çok sustuk ki biz, sessizlik bile ağlamayı öğrendi,
Ve ben hâlâ o suskunluğun içinde seni duyar gibi oluyorum.

Bir gidişin vardı, kapıyı sessizce örten bir ölüm kadar soğuk,
Ne bir vedan oldu, ne bir son söz, sadece eksildim,
Bir sigara yaktım ardından, dumanı senin saçlarını hatırlattı,
Küller gibi dağıldım o an, rüzgâr gibi sensiz kaldım.

Toprak seni saklıyor şimdi, ben seni nefesimde,
Her dua bir sızı, her nefes bir yara gibi delip geçiyor,
Ellerimi açıp semaya soruyorum bazen,
“Ruhlar buluşur mu orada, yoksa yalnızlık orada da sürer mi?” diye.

Bir yıldız kayıyor gecemin ortasında, adını fısıldıyorum ardından,
Belki bir melek duyar, belki senin ruhun beni hatırlar,
Bilmiyorum, ama her dua dönüşte kalbime çarpıyor,
Sanki Tanrı bile seni benden kıskanıyor gibi.

Bir gül koydum taşının başına, soldu o da birkaç gün içinde,
Belki de dayanamadı kokunun yokluğuna,
Her solan yaprakla içim biraz daha yandı,
Sanki toprak bile seni benden daha çok seviyor artık.

Yazdığım mektupları yakamadım,
Çünkü kül olursa belki rüzgârla sana ulaşır diye umut ettim,
Bir kâğıda her adını yazışımda elim titredi,
Sanki ölüm bile o anı bozmaktan korktu.

Ayrılık mı daha ağır, ölüm mü, bilemedim,
Çünkü sen gidince ikisi de aynı kapıda birleşti,
Kalbim kırılmaktan öteye geçti artık,
Seninle birlikte mezara gömdüm gülüşümü, umudumu, çocukluğumu.

Bir mezarlık sessizliği var içimde, taş gibi ağır,
Her adımım yankı veriyor karanlığa,
Bir ses duyarım bazen, “Benim” der gibi uzaktan,
Ama kendi kalbimmiş — seni taklit eden o acı ses.

Yağmur yağar mezarına, ben uzaktan izlerim,
Her damla seni yıkar gibi, beni yaralar gibi,
İçimden bir ses “unut” der, ama nasıl,
Bir ölü bile dirilir belki, ben yine de seni unutmam.

Bir çocuk ağlıyor sokakta, sebebini bilmiyorum,
Ama gözlerindeki hüzün bana seni hatırlatıyor,
Bir an kalbim duruyor, sonra yeniden,
Senin adını fısıldayarak atmaya başlıyor.

Ne gün doğumu anlam taşır artık, ne gece huzur verir,
Sensiz her şey eksik, her şey yarım,
Sen varken dünya küçük ama sıcaktı,
Şimdi evren bile sensiz soğuk geliyor bana.

Her bahar gelirim mezarına, ellerimde solmuş nergisler,
Bir dua, bir sessizlik, bir iç çekiş bırakırım ardından,
Rüzgâr yüzüme vurur, ben senin nefesin sanırım,
Bir an için sanki yaşarsın yeniden gözlerimde.

Bir kuş konar taşına bazen, susar uzun uzun,
Sanki seni anlatır bana gözleriyle,
Soruyorum ona sessizce, “Sevgi ölür mü?” diye,
Kanatlarını çırpıp gider, ama cevabı kalbime bırakır.

Bir gün ben de geleceğim yanına,
Belki o zaman anlatırım sana ne kadar sustuğumu,
O zaman sorarım yüzüne baka baka,
“Sevgi mi güçlüydü, yoksa ölüm mü?” diye.

Seni özlemek, sanki yanarak nefes almak gibi,
Her solukta biraz daha eksiliyorum senden,
Adını her andığımda bir yıldız sönüyor içimde,
Gökyüzü bile dayanamıyor bu kadar sevgiye.

Yıllar geçti ama kalbim değil,
Aynı acıyla çarpıyor her gece, aynı boşlukla,
Bazı yaralar kapanmaz çünkü,
Bazı insanlar sadece ölür ama gitmez içinden.

Ay doğar pencereme ama ışığı yetmez,
Çünkü senin gözlerinle aydınlanırdı eskiden her şey,
Şimdi dünya karanlık değil belki, ama ben karardım,
Sensizliğin karası, ölümden bile koyu bir renkmiş.

Ve şimdi son kez soruyorum geceye, toprağa, rüzgâra,
Sevgi ölür mü, yoksa sadece biçim mi değiştirir?
Eğer kalbimde hâlâ atan bir anın varsa,
Ölüler de sever mi… yoksa sadece biz yaşayanlar mı