‘İnsan sevdiğinde ölür,
sevgiye inancı olan ölünce de sever…’
seni görünce
sesin
dönmez sesime
geçmişten vurulur zaman
gölgende
yaralı çocuk olurum
bir bulut gibi
üstümden geçer gidersin…
çocuğa
benzer duygular bıraktın
avunmaz
düşlerine astın beni
kalbime
hep aşktan sıktın
kaç kez öldüm
hiç öldü mü sevgi
ölünce de sevmeyi
bana
sen alıştırdın…
hani
yaşayan ölüler
kendi dertlerini unutur ya
ruhum ölü denize dökerken gözlerini
bir ömür
senin sevginle yaşamak
yüreğinde
ölmekte varmış...
Kayıt Tarihi : 31.3.2011 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!