Ölüler de Özlermiş, Yeni Öğrendim

Sensiz ölmeyeceğime söz vermiştim sevgili. Söyleyemedim sana son nefesimi aldım, adını söylerken veriyorum diye. Bilirsen, üzülürsün, sakladım senden. Çiçeklerine küseceğini biliyorum.

Bahçedeki zambaklara iyi bak emi? Her bahar geldiğinde ummadığın bir sabahta gülümseyeceğim sana onlarla. Gülümseyerek, ilk nefesini aldığında çiçek kokuları arasında, bir köşeden de ben kokacağım sana.

Bir yanın eksik olacak biliyorum. Sol yanından akan bir damla göz yaşı indirecek anılarımızı yüreğine. İnerken dudağının kenarına, günaydın öpücüğünü konduracak sen fark etmeden. Dudaklarımı hissedeceksin o an. Ürperecek yüreğin.

Seni seviyorum dediğini duyar gibiyim...

Gözlerine en güzel fotoğrafı bırakıp gidiyorum sevgilim. Özlüyorum biliyor musun? Evet, şaşırma. Ölüler de özlermiş, yeni öğrendim...

Özlemişsindir sen de duymayı. Ben ölüyken de, Seni seviyorum diye bağırıyorum buralarda. Zambaklara kulak ver her sabah sevgilim. Onlar söylerler sana olanı biteni. En çok da...

Ben seni doğumla ölüm arası değil, ebediyetten ezele seviyorum sevgili...