Ölüler Ağlamaz Bir Kere

Küreği tutan var ya şu hevesle
Üstüme en önce atan toprağı
En küçük kardeşimdi dünyada
Öyle aşikâr ki gitmemi istediği

Bir manidar bakışla kalabalıkta
Göz kırpan komşusuna kaçamak
Oh diyen kalp sesini duyduğum
Canım dediğimdi yirmi üç yıllık

Gitmeden soyka sıcaklığı hayatın
Döktü taşlarını dostlar biri birine
Bir güzel çekiştirip memnun arzulu
Cesedim girmeden daha kabrine

Göz ışığını isteselerdi verdiğim
Hepsinin arkasında sıra dağlardım
İyi ki bir ölüyüm şimdi kaskatı
Yoksa hüngür hüngür ağlardım