Ölüler Şiiri - Erçağ Akarca

Yelkovanların ucunda benliğine kapanan kapılar sallanır,
Sallanır bir hüviyetin şehirle olan münakaşası,
Gölgesiz kalan bir çocuksuzluğun hüznü mektuplarda saklanır,
Gençliğin ritmi belleksiz ahizelerde kalır,

Sokakların hançeresinde yeni yetme bir gülüş gamlanır,
Sırtına ulaşamayan belirsizlik yalnızca kendi gövdesine rehin,
Sırrını keser aynalardan renksizliğin alengirli koşusu,
Ölüm çığlığı gibi bana,
Ölüm çığlığı gibi hüsn-ü zanna,
Seslerden ahizeler akar benliğimi unuttuğum an,
Bir ölümce üşür birden varoluşun bucurgatı,

Ölüler kaybolan bir kaldırımın gölgesinde beklerler mi?
Ölüler aynanın ortasında kendi isimlerini söyleyemezler...