Yağmur öncesi beton gibi ağır ve gri bir gündü gidişin.
Hüzünlü bir tablo gibi asılıdır zihnimde.
Rüzgardan bile soğuk ve keskindi sözlerin.
Bir de elinden hiç tutmadığın çocukluğum vardı peşinde.
O kırmızı ayakkabının topuğuna hala kızgınım.
Kırılmasaydı eğilip tutmayacaktım elinden.
Yere düşmeyecekti çocukluğum gömleğimin cebinden
Belki de hiç kanamayacaktı dizleri
Deniz şahit o günü düşünüp çok üşüdüm.
Sesimde titreyen bir sürü çocuk mahsur kaldı.
Ellerim neye deyse topuğun gibi parçalanır.
Bu yüzden hiç dokunamadım,
konuşamadım
çiçeklerinle...
Kayıt Tarihi : 27.6.2018 01:42:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!