Öldü çiçeklerin Şiiri - Sami Aydoğan

Yağmur öncesi beton gibi ağır ve gri bir gündü gidişin.
Hüzünlü bir tablo gibi asılıdır zihnimde.
Rüzgardan bile soğuk ve keskindi sözlerin.
Bir de elinden hiç tutmadığın çocukluğum vardı peşinde.

O kırmızı ayakkabının topuğuna hala kızgınım.
Kırılmasaydı eğilip tutmayacaktım elinden.
Yere düşmeyecekti çocukluğum gömleğimin cebinden
Belki de hiç kanamayacaktı dizleri

Deniz şahit o günü düşünüp çok üşüdüm.
Sesimde titreyen bir sürü çocuk mahsur kaldı.
Ellerim neye deyse topuğun gibi parçalanır.
Bu yüzden hiç dokunamadım,
konuşamadım
çiçeklerinle...