Ölü Yiyen Sevgililer

seni mekânsız ney sesleri içinde üflerdim de,
aynalarda teselli bulamazdı hayâli şekiller;
ıslanırdı gözbebeklerinin kanayan renginden,
bir imâ gibi kalırdı aklımda biçâre gölgeler.

kâğıt dudaklarında ölümü yiyen sevgililer,
mûciz bir melânkoli kâdehlerinden dökülen;
şehrin tenhâsı, ay lâmbaları, kabûs ve ülser,
esrarlı bir gecenin kırık dökük geçmişinden.

söyleyin! sükût ve zaman, ücra harflerden,
nerde sevgilim, ben nerdeyim, burası neresi;
müphem şeyler, kayboluş bekçisi, o ve ben! ,
birsırgibi arkamdan gelir, şifâ verir saatler.

ihtirasın kattığı roller şuur gibi derindirler,
azıcık okşasan değişiyor herbir söyledikleri;
tekrarı yokmuş gibi yaşasaydım aksâdeleri,
eskirdi öpüşlerinin noktası, virgülü, âhengi! .

zehir yeşili gözlerin âh! o rüyâlarımın şaheseri,
meleklerin rüzgârı eteğinde peri merdivenlerin;
uçuşuyor kutsî beyazlığında seher kelebeklerin,
sevgili! , kalb gribim geçti artık seviyorum seni.