Ölü Toprağında Doğar Çiçek

kelâm
her sese adıyla başlanan ilahi ikram
hayatın kefenine sarılı ismim
ve ıstırap diye bildiğim şey
meskenler cesedimi
cümle dağlarda üşür çiçek
yolcularken kamburlaşır hasret
son damlasıdır kalbimden akan
zehrolmuş rengine savrulan kaderi kabul
ferdî sarmaşıklar
kalabalıklardan rest
ruhlar borsasında aşklar iflas
mutluluğa mahall yok
fâni ihtiraslar buğular ufku
görmeşiyler tesadüf değildir asla
şair bilekler idam edilir yeryüzünde
oysa kalemler kırılmaz mahkemede imâl
asgari bir tanıklığın esiridir mahlası ahfâ olan
bu adamı öleyazan hâller yaşatıyor olmalı
çocuk çocuk yeşeren bakışlarına
konan kelebekler kadardır ömrü
doğrusu nasıl kullanılır bilmez
lahzasına sığdırmıştır ölümü
haykır kendini zamana
ben yürek işçisiyim arkadaş
ücreti kırgınlıktır mesaimin
satırlandım kayıplar arasında
dağıldım ilk emri işiten kulaklara
gözler perdelendi yazdığıma
toprak kadar sırlandı her şey
hak etmediğim ne varsa hayatlandı
dünya
tüm ihtişamıyla ayrıldı rüyamdan
dostlar, şimdi buluştuk burda
iç âleminde uzaylıdır insanlar
yalnız kalbiyle boyananlar burdadır
savaş çıktı korkusuyla kaçış
kaldık yapayalnız
cennetten bahçe arayanlara sarhoştur dünya
vicdanlar dul
aşk hainlik etmez
hiçbir ayna tutmaz kiri
kollarımdan akar kış
pak sözler şerefler kalemimi
tenkitli fırtınalar dizilir karşıma
dimdik ayaktayım diyenler idrakta
kaybım mühim buluyor beni
şükürler ne de az
ah, bazı mezarlar nefes alıyor
gönlümden tutuldum
durulansam ya sessizliğine
yaşamak ölmektir görüyorum
düşünmeden edemiyorum
görkemli vedalara
gerçeklendiğimse malûm
kelime toplarken boğuluyorum sevgili
yüreğim kavgası bitmez çocuk
solardurur ikliminde
baharımı seraplar yağmur
yağışı taşar cümlelerden
düştük umut fezasına
giderken diril bana