Ölü Sevici Kent Hikayeleri (2)

Yalnız olmak kolaydı,
Toprağı özlemek
Ve methiyeler düzmek tüm beşere.

Yaslayıp sırtı bilinen inançlara,
Gözün görmediği tüm gerçekliğe
Sıkı sıkıya sarılabilmekti güç olan.

Mutluluk şarkıları söyleyen çocukların
Masallarda kaldığı günlerde
Alaca karanlığa saklanmış bir hüzne takılıp düştüm,
Dizlerimden önce kanadı gözlerim

Ki____gördüklerime söz olacak kelimeleri astım
Bana hazırladığın ilmeğin ucuna.

Kendimi gün görmemiş sürgünlere bıraktım.
Aşksız,
İnançsız,
Amaçsız bir hayatın en ücra noktasında...

Susuzluğumu,
Üstüne üstlük bir gömlek büyük
Umutsuzluğumu miras bıraktım gençliğime.
Kandırılmışlığın azabıyla
Ve kirletilmenin verdiği utançla intihara meyletmişti ki ruhum.
O her şeyden habersiz kuşları vurdum...
Hem de çok ağladım...

Ağladım,
Çünkü kimse farkına varmadı,
Gözlerimden önce ruhumdan aktı g/özyaşlarım.
Zaman ki;
Ellerimde büyüyen tüm sevinçleri
Azad etme zamanıymış
Çok geçmeden anladım...

Z/amansız yağmurlarla
Bir hamlede alaşağı edilen bir hayat kaldı nefesimde.
Gölgeme gizlediğim kimliksizliğimle
Fahişe ruhların
Arınma isteğine,
İtilmişliklerine,
Çaresizliklerine,
Ümitsizliklerine sığındım...

Yalındılar;
Bedenlerinden akan kire sürdüm yüzümü
Çirkefe batmış ruhum arındı...

Çünkü,
Yalansızdılar.

Bir gece;
Yağmura sığınmış ifritler sardı etrafımı
Bana ölü sevici bir kentin kapısını araladılar...

Yitirilişimi kimseye duyurmadılar...

Eylül'2009 Aydın...