Ölü Şehrin Çiçekleri Şiiri - Ferhat Arıkan

Gece yarısı her yer sokak lambasının ışıl tısıydı

Burası karanlık dünyanın cennete açılan kapısıydı

Yaşamak için koşuyordu ekmek savaşında insanlar

Ne zalim bir hayat insanı açlıkla korkuttular

Çiçeklerle doluydu özgür dağların etekleri

Haydi başkaldırma zamanı ölü şehrin çiçekleri 

Bir çocuk ağlarken sen nasıl gülebildin

Masalları ninnileri uyutmak için mi söyledin

Kendinizi yaşatmak için çocukları öldürdünüz

Yüreklerde yanan umutları ateşleri söndürdünüz

Her mevsim kış oldu baharı hiç göremedik

Bahar kokan bahçelerde çiçekleri sevemedik

Bekle beni güzel kız yolumuz daha bitmedi

Bedenim eksilsede ruhum daha gitmedi

Gözlerin gözlerimde bu davanın silahı

Yoktu yüreğimin seni sevmekten başka günahı

Dün yine karanlığa güneş gibi doğdun

Ben seni davamın merkezine koydum

Ağladım bir bebeğin aç kalmışlığı gibi

Bırakta gel artık direnmek zamanı şimdi

Yok olmadan biriktirelim sevmenin güzelliğini

Haydi hep birlikte susturalım bu düzenin köpeklerini

Sus! sus!

Böyle nereye kadar

Sen sustukça hep onlar

Hep onlar konuşacaklar

Ağlatacaklar seni de zaten hiç gülmezsin

Susma artık sende bir şeyler söylemelisin

Konuşunca rızkını kesecekler mi sandın 

Dilsiz bir bebek miydin neden hiç konuşmadın

Emekleyerek yürüdün nasır tuttu ellerin

Yüreğinde gizlediğini dualardamı bekledin

Sabahın körü dediğim sana hep seherdi

Duaların yüreğine belki o vakit gelecekti

Duanda bende olayım beraberce kurtulalım

Bir davanın yüreğinde adsız nefer olalım

Zalimlik eden köpeğin havlaması susacak

Karanlık düzende artık ölü çiçekler konuşacak