Bu şehirde bir ben,
Bir ben mi diriyim?
Bu sessiz konuşmayan,
Küçük pencereli, küçük pencereli,
Bu beyaz evler ölü...
Deniz sakin deniz ölü,
Lakin,
Üstünde beyaz bir yelkenli...
Rüzgar alabildiğine diri,
Güneş doğmakla doğmamak arası,
Ve karşımda Kos adası...
Her gün her yerde; bir yerlerde,
Binlerce can ölür, karışır hakkın rahmetine.
Beni böyle yanıltan da ne?
Yoksa gördüğüm herşey eski bir film,
Ve her şey; herşey ölü mü
Bu ölü şehirde bir ben mi diriyim?
11/Haziran/2009/Bodrum
Yüksel Nimet ApelKayıt Tarihi : 11.6.2009 11:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiirin hikayesi şöyle: sakin bir geceden sonra uyanırsınız uykunuzu iyi almışsınızdır...Birkaç günkü mevsim normalleri üzerindeki hava biraz serinlemiştir...Kahvenizi yudumlar sessiz beyaz evleri, denizdeki yelkenliyi gözler, uzakları özlersiniz uzakta ki sevgilileri özlersiniz....Kapıdan çıktıkları anda, görüntüleri yaşamın içine karıştığı anda başlar özlem...Şarkıda ki gibi...'Ayrılık yarı ölmekmiş' bu huzurlu sabahı bir ses bozar; bir sela sesi, birisi ölmüştür. Rüzgar, sesi bir getirir bir götürür; ses te ölür ruhu karışır havaya...Felan kimsenin felan isimli muhterem yakını hakkın rahmetine kavuşmuştur...Allah rahmet etsin ve sıralı ölüm versin yüce rab çocukları gençleri kaza belalardan korusun hayırlı yazılar yazsın, herkese sağlık afiyet diliyorum...
ne şehir ölüdür ne de diğer hayatlar..
Belki biraz duygular bahar yorgunu ya da uyku sersemidir ...
Kutluyorum çalışmanızı sayın Apel ...
TÜM YORUMLAR (2)