Ölü Şehir Şiiri - Yasemin Göksel

Günlerdir asılmakta kirli bir ilmikle
İçimdeki vaftiz edilmiş çocukluğum
Ölmemiş naaşıma akbabalar üşüşmekte
Ve, yüreğim bir ayaz tufanda üşümekte

Bir kurşun benliğim, sıkılmakta karanlıklara
Ceplerim yırtık,biriktiremediğim anılara
Bu şehir suskun,bu şehir ölü,bu şehir sen/siz
Bu şehir başlı başına koca bir ayıp
Tüm inandığım sözlerin harfleri kayıp

Kitaplarım karakolun sobasında yakılmış
Susturamadığım sesimin yankıları sararmış
Esaret kokulu bahçenin köşesinde
Duvarlara vurduğum yumruklarım kanamış
Sana ise sadece yüreğimdeki bebek inanmış
İçimde büyürken minik bedeniyle hayat
Ben kadar, haksızlıkları boşa sorgulamış

Cesedimi yakın şimdi riyakarlar
Küllerimi savurun rüzgara
Uçurtmaların iplerini kesin
Çocukları inandırın özgür masallara

Yalan düzlüklerden geçin sessizce
Özgürlüğün uçurumundan, beni itin.

Yasemin Göksel