Ölü Denizler Kusan Canavar

Ölü denizler kusuyorum.

Gözyaşlarımdan doğan her ölü denizi,
Dudaklarımın kıvrımındaki gölette boğarken,
Gülümsüyorum.
Gülümserken çok mu acımasız görünüyorum?
Ben sadece ölü denizler doğurmayı bilen bir kadınım,
Ben bir canavarım!
Ölü denizler kusuyorum.

Gözlerimin kehribarında,
Kaç hüznümü öldürmeye çalıştım,
Bilmiyorum.
Göz pınarlarımdan dudaklarıma doğru kıvrılan,
Gözyaşı yataklarında,
Uyuyan bir nehir gibi kendimi dizginliyorum.
Ben bu tuzlu denizlerde ne kadar süredir yaşıyorum sahi?

Bir de ben tam olarak kimdim, anımsamıyorum!
Yosun tuttu içimin küflü duvarları,
İçimin yıkılmış gecekondularına,
Ölü denizler kusan canavarlar çiziyorum.
Aynaya her baktığımda şaşırıyorum kendime...
Ben ölü denizlerde yaşayan bir canavardan başka bir şey değilken,
Neden kendimi her defasında yadırgıyorum?
Hüzünlerimden bir gemi yapsam yüzer mi gözyaşlarımda?

Gözlerim bir canavar için küçük olsa da,
Belki korkutabilirim yaklaşanları yanıma!
Belki daha fazla yaralanmaz bu canavar?
Belki de ölü denizler kusmam bir daha...
Ölü denizler doğurmamda!

Ben tuzlu bir denizin en karanlık canavarı olmak istemiyorum!
Ben biraz şair,
Biraz romancı...
Biraz şarkı söyleyen bir yabancı,
Ben kitap kokulu bir kadın olmak için
Çok mu ger kaldım?

Bir canavar olduğum için beni koruyan bir ejderha yok!
Bir canavar olduğum için beni arayan bir prens...
Ölü denizler kusan bir canavar şair olmak istiyor duyun!
Duyun da bana ayna tutun!
Ben kendimi göremiyorum.