Ölü Çocuk Şiiri - Necati Arslanmirza

Deli bir kısrak gibi tepip dağları
Sesinin mührünü vurup rüzgârlara
Ölmek gibiydi yağmurlara salıp tenimi,
Islanışım…
Yoksul bir sofraydı çocukluğum oysa
Mercimekli pilav kelle soğan
Hangi bir gün buğulansa gözlerim
Sineme yasladığın başın geliyor aklıma.

Ne yumuşaktı tenin ne soğuk
Durup orda öylece toprağa bezenişim
Çamurlu suların ortasında yeşil çizmelerim
Toprak yolları uçuşurcasına koşmalarım
Satarcasına anasını bütün zorlukların
Oynardım orta yerinde dünyanın
Başın geliyor aklıma sineme yasladığın.

Güneşin derdi yakıyor arada bir içimi
Ölüm gibi soğuk ışıklarının yansıması
Öyle ki delip toprağın bağrını
Karınca misali, karınca marifetinde
Kaybolmak istiyorum, belki de uyumak
Orak bileyip ırgatlık mevsimi
Kepir tarlaları sarıya bezeyen mevsimde
Aha şu sınırda göm yapıp taş dizdiğimiz
An gelip saplanıyor sol yanıma.
Islık çalmak hevesimdi yel’e doğru
Gün ağaranda güzün
Aşkın rengiydi öyle ki kavalda nefesim
Ne heç etmişliğim vardı
Omaç dürümümden bir parça
Ne de ödün vermişliğim delikanlılık çağından.

Şimdi akarsular gibi çağlayan kaldırımlarda
Omuz omuza sıkışmış zamanlara
Koyuverip ne hatıram varsa
Gitmelere sığınışım kadar yol kat etsem
Sesin geliyor kulağıma dizlerim çözülüyor.

Ve ölümün miadı
Avuçlarımın taze narsına
Parmak uçlarımın çatlaklığına
Çıplak ayaklarımın kavrulmuş derisine
Bir çocuk gülümsemesi misali suretime
Gelip çat kapı…
Resmini uzatıyor siyah beyaz devirlerden
Ne ağlamak düşüyor bana
Ne payıma öylece durmak
Yokluğun vuruyor yüzüme aklım gidiyor.

Ben ki el yazısı değilim bütün bunların
Çek bre zulüm zincirlerini üzerimden
Sorma neden niye duruyor diye de
Bir figanı ağıtın temsili ölüm
Alnımın çatında…
İşte o resmidir hayatımın.

Deli bir kısrak gibi tepip dağları
Sesinin mührünü vurup rüzgârlara
Ölmek gibiydi yağmurlara salıp tenimi
Islanışım…