Ölü Canlar Şiiri - Cenk Ulupınar

Bizi hiç kimse tanımadı,
kocamış bir yalandan başka.
Elleri boş döndük bahardan.
Hiç bir hatıra yer tutmadı önceden.
Dar zamanlarda anacağımız ,
zehirli bir yılandan başka.

Bizi hiç kimse tanımadı.
Ne o şuursuz emeklerle ,
ölmesin diye beslediğimiz aşklar.
Ne kalbe kayıtlı sohbetler,
ne dilimizdeki teraneler.

Anneler esirgedi,
süt veren memelerini.
Dokusu bozuldu insanın,
yolsuz dümenlere tutundu.

Bin bir yüzlü sevdalar
oturdu kırık taburelere.
Gözler bakamaz oldu,
en yakın dostları aynaya bile.

Bizi hiç kimse tanımadı
Zalim bir yalnızlıktan başka.
Bir huzur ısmarlar diye bekledik,
girdiğimiz kiralık yüreklerden.
Acımış bir çaya değdi ağzımız ,
yandı sıcak öfkelerden.

Biz gariban çocuklarıydık,
arsız dünyaların.
Yokumuzu da paylaştık.
Eşkıya gönül cinayetlerinde,
katil kimdi ,
görür görmez anladık.

Bizi hiç kimse tanımadı.
Bizler, ölü canlardık.