Ölü bir son bahar ruhu

Ölü bir sonbahar ruhu

Yine bir sonbahar
Yine sararıp dökülüyor yapraklar
Yine hazırlık var yeni bir kışa

Yine yalnızlık monoloğu ki hepsi ayrı evlerden
Üzerimize üzerimize koşar suskun kelimeler
Ve içine hapsolacağımız o koza
O bal peteği aşk ki onu da vurur don

Dışı ayaz duvarların poyraz kasırga
Sele döner yağmurlar götürür son yazı da
Ahh yine bir sonbahar ölü bir sonbahar ruhu

Sararmış yaprakları örten çıplak ağaçlara
Beyaz pelerinler giydiren zemheri
Senden kalan son argüman
Siner ayazın kokusu evlerin avlularına
Artık ne çiçek kokuları ne böcek sesleri

Göç telaşındayken kalan son kuşlar
Her yan sağır her yan dilsiz

İzi kalmamış o sıcacık yazın şahitsiz delilsiz
Ne de o sımsıcak yaz aşklarından en ufak bir iz

Yapışkan bir hüzün sarmıştır artık her yanı
Şehrin kenar mahallerinden yayılan mukoza
Zift olur yapışır sonbahara
Piyanoda hazan yapraklarına basarken tuşlar
Çilleler çıkmaz sokaklar yokuşlar

Acemi hayatın son sakarlığı beceriksiz rötuşlar
Şehri terketmede göç telaşındaki son kuşlar

Yüksel Nimet Apel

3/Mayıs/2015/Pazar/Bodrum

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.