Ölü bir istiridyeden af diliyorum.

Kaç uyku kaçırdım bilmiyorum
Kaç öğün midem acınla beslendi

Yalnızlığıma dokunan her zerren ölüm ertesi ayak izleri kadar sıradan ve izli

Yağmur seni sevgiyle ıslatmaz
avunma.!

kimseyi bekleme telaşına kapılmadan
öylece durdum uzakta.

bomboş süreğen bir anının en uç noktalarında virgülle biten kimseyi incitmeyen cümlelerim kaldı.

Gelirsin diye eksik kalmam umuduyla bekledim
Eksik kalırmış bazen ne kadar doldursanda
Ellerim, parmaklarım…
İstiridyenin öfkesi…

sarılmak hep tek taraflıymış
Sen Uçurumları kendine benzetip avuntularla boyarken tahtadan kalpleri
İstiridye çoktan ölmüştü.