Ölü Begonya Şiiri - Jale Demirdöğen

Seneler boyunca,
En karanlık cephesinde bekletildim evinin.
Ve beni ,
En kuzeyine yerleştirmiştin yüreğinin.
Şimdi ;
Rengarenk çiçeklerimi açmadığım için
Sitemdesin.
Oysa ;
Suskun ve narin begonyandım ben senin.
Sıcacık bir iklimde yeşerebilirdim ancak ;
Bilemedin !
Ela gözlerinin önünde ,
Bir süre can çekiştim...
Görmedin !

Artık perdeleri kapat !
Suya da lüzum yok ...
Dikkat et !
Toprağıma dokunursan ,
Öfkesi acıtabilir ellerini ,
Kahverengisinin !
Biliyorum şimdi ;
Köşedeki çiçekçiye gideceksin ;
Yorulma...
Onun söyleyeceğini ben söyleyeyim ;
' Üzgünüm ...
Begonyanız , ölmüş efendim ! '