Olta zoka orta zeka Şiiri - Yılmaz Bektaş

Oltalı adamları görüyorum Galata da
Orada duruyorlar bir misinanın ucunda
Saatlerce, günlerce, senelerce...
Ne de güzel görünen bir duruş bu varoluş!
Umut sanıyorum onları tutan hep orada ayakta
Ya da Boğaz da sallanırken oturupta bir kayıkta
Sallayıp da oltayı, her daldırışta zokayı suya
Başlıyorlar yeniden bir mücadeleye balıkla
Umurunda mı sanki dünya, o an aklı balıkta
Tamamen yeniden varolmuş ruhu parmaklarında
Bir gündüz rüyası yaşıyor o an balıkçı sanırım balık ta
Kaçan balığın hep büyük olduğu bu dünyada
Aşağıda bir balık sürüsü yukarıda bir sürü insan
Hem balıkların hem de balıkçıların kendi arasında
Hem balıkçıda hem de balıkta
Aşağıda da yukarıda da kaptırmadan kapma çabası
Birinin canı öyle istediğinden diğeri canı pahasına
Balık yemi kapıp kaçarsa mutlu oluyordur mutlaka
Ne garip mutlu ölüyordur herhalde yiyip kaçamazsa da...
Ya sen balığı besliyorsun elinle ya da balık seni canıyla
Bu yeni bir şey değil ki! Sahne de oldukça eski
Hep bir olta var ve oltanın ucunda da zoka
Sen oltanın hangi ucundasın asıl sorun orada
Zokayı yutmak kaçınılmaz; ortalama bir zeka yoksa!

Yılmaz BEKTAŞ