Olsundu Şiiri - Derin Akkurt

Kendime hayrım mı var ki sana olsun.
Dönüp duruyorum aynı noktada…
Sünger çektiğim uzakla yakın arasında…
Bu defa tek bir farkla;
yaşlanmış bir beden ve yıpranmış anılarla.
Olsundu; duraksayacak değildim...
İnsan kendini bilmez mi?
Çabanın kendisi güzel de,
bir de bana sorsanız.
Kimlerin gölgesinde kalmadım ki.
Bilerek aranızda hayatımı pay ettiniz.
Sıra bana gelene kadar
menekşeler çoktan miadını doldurmuş olurdu.
Böylelikle hevesim de bir güzel kursağımda kalırdı.
Olsundu; fedakârlık bana en çok yakışandı.

Uzakta olsa bir ihtimaldi…
Biraz da bu sebepten
dönüp durmam hep bundandı.
Kaygılarım keşke yersiz olsaydı.
Sayfaların arasındaki ayraçlar en azılı düşmanımdı.
Düşüncede bile olsa sevdiğin muhakkaktı.
Kafamın karışması hep bundandı.
Hangi sebeple olursa olsun,
tek bir söz ağlamak için yetecekken;
gerçek ortadaydı…
Benden başka herkesin
anlatacak mutlu bir hikayesi vardı.
Tek üzüldüğüm; o safiyane çocuk vardı ya?
Onun da artık hevesi kalmadı.
En uzun sana koştum.
Sorsalar, bir adım bile yaklaşamadım.
O kadar özlememe rağmen
senden uzak kalışım hep bundandı...