Ölsün Dediler Şiiri - Ahmet Ergin

İki bin yılına girdiğim gece
Kırk âşıktan biri sensin dediler
Üstüme okundu yüz dört bin hece
İptida nefsini yensin dediler

Nefs ile başladık amansız cenge
Üç yılda sağlandı ancak o denge
Düştüm yataklara döndüm ak renge
Dostlar tanımayıp kimsin dediler

Ateşler içinde yandım ha yandım
Bir gün uyumadan bir yıl dayandım
Eridim bir deri bir kemik kaldım
Hekimler çare yok ölsün dediler

Gönül dili ile virde bağlandım
Aşkın ateşi ile yandım dağlandım
Pir’im himmet etti ondan sağlandım
Kutuplar huzura gelsin dediler

Kutupların huzuruna varınca
Kâinatı ellerinde görünce
Onların yanında oldum karınca
Öğrensin kuşdili bilsin dediler

Dilsiz kuş verdiler dil öğretmeye
Marifet susmakmış hal öğretmeye
Bir kesik baş geldi yol öğretmeye
Vaktinde yolunu alsın dediler

Yoluma koyuldum yol uzun ince
Tuzaklar kurulmuş yolumda bince
Bin yerde kul hakkı soruldu önce
Bir güzel ahı var yansın dediler

Başladılar cayır cayır yakmaya
Ben yanarken onlar öyle bakmaya
Ciğerlerim başladı yanık kokmaya
Götürün zemzemle çimsin dediler

Zemzemin başında kırk gece kaldım
Bir seher vaktinde sırayı aldım
Ağzıma burnuma zemzemi saldım
Abdesti boyladım cansın dediler

Döndüm beytullah’a oldum pervane
Açıldı orada cümle sır bana
Gülistan göründü dedi gir bana
Girdim gülistanda gülsün dediler

Gül açtım, dalıma bülbülüm kondu
Benimle ağladı benimle yandı
Kaşları sürmeli gözleri kandı
Bir yılda burda piş, hamsın dediler

Üç yüz atmış beş gün eyledim karar
Dediler ki fazla durduğun zarar
Açtılar kapıyı yazdılar firar
Sen doğ da yıldızlar sönsün dediler